SINT NICOLAASGA – Roelie Bruinsma-Hoornstra (60) en Ymkje van der Werf-De Graaf (58) horen inmiddels bij de oudgedienden van Maeykehiem. Ze werken respectievelijk 30 en 26 jaar bij de jubilerende organisatie. In die tijd hebben ze veel veranderingen meegemaakt. Qua wet- en regelgeving, maar ook tijdsgeest. ,,It is fan familiair nei mear saaklik gien.”
,,Doe’t ik staazje rûn moast ien fan de bewenners oerjaan. Dat die der wol faker as der immen nij wie. Ik moast him doe ûnder de kâlde dûs sette. Ik wie jong en ha dat doe yn triennen dien. Dat kist dy no net mear foarstelle. No kinne we sels de help ynskeakelje fan bygelyks gedrachskundigen of neuropsychologen. Ik sjoch dat echt as in oanfulling. We kinne in hiel soad op ûnderfining dwaan, mar ek wy ha somtiden wol wat help nedich”, vertelt Roelie Bruinsma. Haar collega Ymkje van der Werf vult haar aan. ,,Dat is wolris in falkûle yn de handikaptesoarch. Sommige kliïnten prate en dat liket dan hiel wat, mar se funksjoneare as in bern fan trije of fjouwer. Dan moatte jo ek dwaan sa as jo dat mei in pjut dogge. faaks as jo om acht kopkes foar de tee freegje, komme der tweintich of trije. As jo der net goed op ynspylje, dan bats, dêr giet it hiele blêd mei kopkes.”
Positief blijven en met humor op situaties inspelen. Het zijn de gouden adviezen van Bruinsma en Van der Werf aan hun jongere collega’s. Roelie Bruinsma kwam zelf als zeventienjarige stagiaire voor het eerst bij Maeykehiem. Door de slechte bereikbaarheid, ook vanuit Goingarijp waar ze woonde, kwam ze ‘intern’. Met drie andere meiden deelde ze een slaapkamer in het zusterhuis. Na twaalf-en-een-half jaar bij de Hema te hebben gewerkt, keerde ze terug. Er ontstond bij Maeykehiem weer wat personeelsruimte, omdat twintig cliënten uit Franeker zich in Sint Nicolaasga vestigden. Bruinsma kwam op de huishoudelijke dienst en legde de basis voor de servicegroep, die ze nog altijd begeleidt. ,,Jo begjinne mei ien kliïnt, dy’t in kear kofje sette mocht. Dat is útwreide nei in stik of acht kliïnten.”
In eerste instantie werkte de servicegroep vanuit het gebouw De Wynfanger. Tot het moment dat er beleidsmatig andere keuzes werden gemaakt. ,,In finansjele kanteling. It moast allegear saakliker en De Wynfanger waard ferboud foar wengebrûk. Ik ha der wol in skofke oer yn sitten, mar de servicegroep krige lokkich in plak yn it haadgebou.” De facilitaire taken trekken Bruinsma meer dan het werken op een groep. Daarnaast bekleedt ze allemaal functies, bijvoorbeeld in de OR, als preventiemedewerker, in de ontstpanningscommisie en als leerlingbegeleider. ,,It is gjin kantoarbaan. Der is altiten reuring.”
Ymkje van der Werf werkte eerst voor een dagverblijf voor gehandicapten kinderen. Ontzettend leuk werk, vond ze zelf. Zwangerschap zorgde echter voor een ommekeer. In die tijd waren er maar twee keuzes voor kersverse moeders of fulltime terugkeren of thuis blijven. Van der Werf koos voor een rol als huismoeder. Ze kwam in dezelfde tijd ook in Sint Nicolaasga te wonen. ,,Ik ferfeelde my te pletter. In freondinne wurke by Maeykehiem en dy besocht ik worlis. Sa hat Henk-Jan Oudenampsen my yn ‘e picture krigen. Hy hat my frege foar de deibesteging. Ik ha doe bûtengroep opsetten. Myn wurk wie meinammen it betinken en útfieren fan aktiviteiten foar bûten. Wurk dat de bewenners dwaan kinne. Tink oan it oprêden fan ôffal, âld papier yn doazen dwaan, lege jamfleskes nei de kontêner bringen. Wy moatte sjen wat leuk is foar de minksen en wat se ek dwaan kinne. Somtiden is it ek te dreech, dan moatte jo wat oars fersinne.” Inmiddels werkt ze al weer tijdje op een groep als begeleider.
Zowel Bruinsma als Van der Werf zien in al die jaren een groot verschil in de benadering van de bewoners. ,,Yn it ferline skonken wy de kofje yn. No litte we dat, as dat kin, oan de kliïnten oer. Net tinke yn beheinings mar yn mooglikheden. Dat is wol in moaie ûntwikkeling”, legt Bruinsma uit. Daar tegenover staat dat de zorg complexer wordt. Van der Werf: ,,Fansels ha we de hiele swiere gefallen hjir net, mar jo sjogge wol dat neist in lichtferstanlike beheining, kliïnten ek noch ferskate oare saken, faak psychisk, ha. Dat komt ek omdat we hieltiten mear witte, wylst yn it ferline dizze minsken fuortsetten waarden as ‘doarpsgekken’.”
Administratief is er ook veel voor de werknemers bijgekomen. Alles moet in computersystemen worden gerapporteerd. ,,Dat is eins net sa ferkeard, want dan kinne jo ek better saken konstatearje en der in plan op meitsje. Dochs moatte we der wol foar wake dat it net ten koste giet fan de soarch foar ús kliïnten.”
Wat ook anders is, zijn de werktijden. Vrijwel alle werknemers van Maeykehiem werken parttime voor de organisatie, terwijl er vroeger alleen maar fulltime-medewerkers waren. ,,Sadwaande koe eltsenien elkoar ek. Faaks kamen de minsken hjir út it doarp of de omkriten wei. Dat is no wol oars. Der binne mear gebouwen, mear wurknimmers út hiel de provinsje en boppedat binne der in hiel soad wekselingen. Der is sa’n soad fraach nei minsken yn de soarch, dat meiwurkers ek sa wer fuort binne. Persoanlik kin ik my net foarstelle dat ik ôfskie nim fan Maeykehiem, mar dat is miskien ek wol hoe wy opgroeid binne”, stipt Roelie Bruinsma aan. Ymkje van der Werf is het met haar collega eens. ,,Fêste gesichten en dúdlikens wurket foar de kliïnt ek it bêste. It wurkjen is saakliker wurden. Oan de oare kant ha we wol leuke kollega’s en witte we ek wol dat sa as we yn ‘t ferline wurken, hoe leuk it ek wie, hjoed-de-dei ek net mear kin.”
De achtergrondverhalen ter ere van het jubileum van Maeykehiem worden beschikbaar gesteld door Nota Smederij, Jumbo Altenburg, Autobedrijf Theo de Winter en R.S. Jonkman Administratiekantoor.
