SINT NICOLAASGA - De chauffeurs van Tafeltje Dekje van zorgorganisatie Doniahiem in Sint Nicolaasga zijn de vaste gezichten voor veel ouderen. De sociale functie van de dienst is groot. Vrijwilligerscoördinator Corien Rondaan: ,,Der binnen minsken by dy’t op sa’n dei fjirder net ien sjogge. It is seker in stikje sosjaal wurk.”
Twee chauffeurs vertellen over hun werk. Beiden zijn oudgedienden. Piet Velner (84) is al ruim 24 jaar vrijwilliger bij Doniahiem. Peter van der Weij (74) rijdt al ruim twaalf jaar voor Tafeltje Dekje. Velner vindt het maken van een praatje enorm belangrijk. ,,Ik wil graag contact maken met de mensen. Ik wil even horen of ze er zijn. Dat praatje maken of iemand groeten kost niets en levert een heleboel op.”
Corona
Van Peter van der Weij hoeft dat praatje niet zo nodig. ,,Dan komt der gjin ein oan ‘e rûte.” Die opvatting maakt de chauffeur niet minder betrokken. In de coronatijd moesten de chauffeurs zich aanpassen. Ook klanten liepen Covid-19 op. ,,Ik kaam op het hûs oan riden en dy man swaaide nuver mei syn earmen. ‘Mijn vrouw heeft corona’, sei der. Mar jo moat wol iten ha, wie myn reaksje. We koene de bakken yn ’e skoarre wikselje. Der stie in tafeltsje. Sa ha wy it oplost.”
Vast op de wc
Piet Velner heeft meerdere keren mensen overeind geholpen en soms ook hulpdiensten ingeschakeld. ,,Zo kwam ik een keer bij een woning waar de bak niet buiten stond. Dat klopte niet. Ik ben om het huis heen gelopen en heb op de ramen getikt, maar er kwam geen reactie.” De buren hebben de politie gebeld. Door een raam in te slaan, konden de hulpdiensten naar binnen. De man had ruim vier uren in een benarde positie op de wc gezeten. Velner: ,,Hij heeft mij bedankt voor mij actie. Dat vind ik heel bijzonder.”
De chauffeurs zijn voor veel mensen op de route een belangrijk sociaal contact. Peter van der Weij: ,,Ik ha in klant dy 't yn de doariepening op my sit te wachtsjen.” Corien Rondaan benadrukt dat Tafeltje-Dek-Je meer is dan maatijden bezorgen. ,,It is net sa dat je allinne freugde bringe me it besoargejen fan in it iten, mar it is ek in stikje sosijale kontrole.” De medewerkers van Tafeltje-Dek-Je zien ook veel eenzaamheid. Ook zijn er ouderen, die graag in Doniahiem willen wonen, maar er nog niet voor in aanmerking komen.
35 kilometer
Het rijden voor Tafeltje Dekje is vrijwilligerswerk, maar de chauffeurs krijgen een vergoeding. De chauffeurs rijden met eigen auto en krijgen vier euro per dag, plus een kilometervergoeding van 0,35 eurocent voor de benzine. Tafeltje-Dek-Je kent vier verschillende routes. De ritten gaan onder andere naar Boornzwaag, Langweer, Idskenhuizen, Follega, Sint Nicolaasga, Vegelinsoord, Oudehaske, Scharsterbrug, Rohel en Rotsterhaule. De ritten zijn elk ongeveer 35 kilometer lang en duren ongeveer een uur.
De chauffeurs rijden een keer in de zes weken. Het aantal adressen per rit verschilt van tien tot dertig maaltijdboxen. Peter van der Weij: ,,Yn de earste wike kin it bêst weze datsto mar tsien adressen hast. De oare wike sjocht it der dan wer hiel oars út.” De chauffeur is realistisch. ,,De earste ritten foar in nije sjauffeur sille noch net meifolle. Do moast earst ynwurke wurde en do moatst fansels witten wêr’t de strjitten binne.”
Soep
De keuken van Doniahiem heeft de maaltijden rond half half klaar staan. Vooraf nemen de chauffeurs de lijsten door. Niet iedereen op de lijst hoeft die dag een maaltijd. Van der Weij: ,,Dan nimme we ek it lêste nijs noch efkes troch.” Voordat de chauffeurs gaan rijden, krijgen ze eerst een kop soep. Piet Velner vindt de warme versnapering een ‘geweldig iets’. ,,Je voelt je echt gewaardeerd.”
De bekeuringen zijn voor de chauffeurs zelf. Piet Velner: ,,Sommige chauffeurs doen geen veiligheidsgordel om. Dan kun je een boete van 94 euro verwachten.” Peter van der Weij vertelt over een collega, die te hard reed op een mooi recht stuk. ,,Hy krige in fikse bekeuring.”
De chauffeurs gaan in elk jaargetijde op pad. Corien Rondaan: ,,Wy ha ek wolris in strange winter hân. Dan moasten de sjauffeurs der ek op út. Jo kinne dan mar stadich ride. Mar as it net fertroud is, dan hâldt it op.” Van der Weij heeft wel spannende momenten meegemaakt. De auto raakte op een winterse dag in de slip: ,,Ik hong boppe de feart. Ik woe nei links en de auto gie nei rjochts. Gelokkich krige ik de auto wer op ’e dyk.”
De mannen weten niet wat de meest bestelde maaltijd is. Piet Velner: ,,Wij ruiken en zien het niet. De bakken zijn gesloten. De binnenbak zit potdicht.” Peter van der Weij heeft de bakken wel een keer van heel dichtbij gezien. Hij vergiste zich in een straatje. ,,Ik ha wolris bakken om’e earen hân. Dat wie op de nijbou op ’e Rylst. Ik moest fol op’e rem. Doe kamen dy bakken der oan silen. Mar alles wie noch ticht.”
25 jaar
Veel van de chauffeurs rollen in het werk omdat ze persoonlijk worden benaderd. De laatste maanden is er weinig nieuwe aanwas geweest. Corien Rondaan: ,,We merke de lêste tiid dat der gjin nije oanmeldingen by komme. Mei nammen yn de fakânsjeperiode ha wy in tekoart oan besoargers.” Piet Velner is nog lang niet van plan om te stoppen. Hij wil de 25 jaar vol maken. ,,Het contact met de mensen en de blije gezichten is zo mooi. Dat maakt Tafeltje-Dek-Je voor mij zo leuk. Daarom doe ik het ook al zo lang.”
As der minsken belangstelling ha nei it lêzen fan dit artikel, dan kinne se kontakt opnimme mei Tinie van Lingen as Corien Rondaan op it nûmer 0513 431555.
(Foto's De Zakenman)
