Lia van Aalsum (61) uit Nijmegen moest even op de knieën, maar daarna was het trottoir en grasveld bij de bushalte aan de Gaastweg in Sint Nicolaasga weer vrij van glasscherven. ‘s Ochtends had ze al gezien dat er waarschijnlijk een frisdrankflesje aan diggelen lag. Toen ze ‘s middags weer keek, lagen de scherven er nog steeds. Gewapend met veger en blik, bezem en handschoenen aan ging ze aan de slag. ,,Ik hie sneins yn tsjerke ek al op knibbels lein, dat dit koe der moai efteroan.’’
,,Doe’t ik de skerven seach, tocht ik fuortendaliks oan hûnepoaten en lytse bern, dy’t harren der oan beseare kinne’’, vertelt Van Aalsum, die elke zomer een aantal weken op het huis van familie in Sint Nicolaasga past. ,,Ik doch dêr de tún en pas op de poes. Ik fyn it moai om yn Sint Nyk te wêzen en âlde kunden te moetsjen. Ik genietsje der fan om Frysk te praten.’’
De glasscherven lagen niet alleen op de stoep, maar ook in het gras. De prullenmand bij de bushalte stond even verderop. ,,Warskynlik hat ien it fleske falle litten, mar net de muoite naam om it op te romjen. Soks fyn ik tryst. It is in lytse muoite. Jo kinne it wol oan de gemeente oerlitte, mar wy moatte it dochs mei syn allen dwaan.’’
Foto: Menno Dijkstra
